سازمان خَبات
کردستان
ایران
رزگـــار رســـولى
جامعه ما همچنانکه نیاز فراوانی به اکسیژن پاک و مطلوب دارد، به همان اندازه نیز به آزادی، نیازمند است.در مبحثى در این باب ابتدا باید بدانیم آزادی چیست و از دیدگاه مکاتب، چگونه تعریف و از کجا سرچشمه میگرد. آزادی، در وسیعترین معنای کلمه حالتی است که در آن چیزی محدود و وابسته به چیزهای دیگر نباشد و بتوان در فضا جابه‌‌‌جا شود، و در مورد انسان، حالتی است که در آن اراده‌‌‌ای شخصی برای رسیدن به مقصود خویش به مانعی برخورد نکند. اما این تعریف بسیار کلی و مطلق است، حال آنکه آزادی به معنای مطلق برای هیچ موجودی در جهان وجود ندارد.
یکی از ویژگیهای آزادی درونی، دور بودن یا بریدن از حالت، رابطه یا نیستی است که خوشايند نباشد، ولی قيدهایی که با رضا و اختیار پـذژیرفته میشوند، در تضاد با آزادی نيست. کسی که از چهارچوبی آزاد میشود مانند کبوتری در قفس، از آزادی خود لذت میبرد، اما کسانی هستند که نمیخواهند از جنون عشق خود رها شوند و هیچ مادری از قید بچه‌‌‌های خود. همچنین آزادی را اینگونه تعریف کرده‌‌‌اند که به زور تحمیل شده باشد، بنابراین فردی که کاری به اراده خود، نه از ترس کسی، انجام دهد، نمیتوان آنرا از لحاظ سیاسی و اجتماعی فرد آزادى ندانست، در این حال فشار و اجبار بد نخواهد بود بازداشتن افرادی از آزار رساندن به جسم خود یا دیگران ناپسند و یا سلب آزادى قلمداد نمى شود.
همچنان که در نظامهای قانونی قید شده وهیچ فردی از محدوده‌‌‌هاى قانونی ناراحت نیست و از بین بردن قانون، آزادى بشمار نمی آید بلکه آشوب شمرده میشود.
رشته بحث آزادیهای سیاسی و اجتماعی بسیار دورو دراز است که در جوامع بشری مطرح و ریشه آن در دگرگونیها است که صورت میگیرد، اندیشه اروپایی و حتی آسیایی، مخصوصا٠‹ ایرانی در این چند قرن اخیر ادامه داشته و بصورت کلی اندیشه مدرن ابتدا در اروپا مطرح شده است. بیش از آن، در مباحث فلسفی، چه در جهان اسلام و مسیحیت، بحث جبر و اختیار به عنوان رویارویی اراده خدا و اراده‌‌‌ی بشر و نسبت این دو بایکدیگر در ارتباط با مسئله خیر و شر، مطرح شده است. اما در فکر جدید غرب که به‌‌‌جای روابط انسان و خدا، بیشتر مابین انسان با انسان، یعنی مقوله اجتماعی کارکردند، مسأله آزادی فردی در برابر جمع، دولت و جامعه و دخالتهای آنها باهم، یکی از بزرگترین اندیشه‌‌‌های دو سه قرن گـذشته بوده است.
هابز میگوید: ((انسان کسی است که چون بخواهدکارهایی را انجام دهد که در توان و استعداد اوست با مانع روبرو نشود.)) این از لحاظ یک کشور دمکراتیک و قانونمند است نه یک حکومت استبدادی، چنانکه اپیکتتوس، فیسلوف رواقی رومی معتقد است: ((هیچ انسان بدکارى آزاد نیست)) و کارلایل فیلسوف انگلیسی معتقد براین است که: ((آزادی حقیقی انسان، دریافتن راه درست و گام نهادن در ىن راه است)) و اما در اندیشه‌‌‌های کامل میل گرین و هگل مفهوم آزادی بخش، در یک فلسفه سیاسی دشوار میشود. گرین، اعتقاد دارد که ((آزادی اخلاقی آن است که خرد راهبر اراده باشد))، و آزادی برای انسان همانا تحقق کامل آزادى بدست خود انسانست ولی هگل خیلی فراتر میرود و معتقد براین است که معیار نیکی و خرد را – که در نظرداشتن آن عین آزادی است – در دولت باید جست، زیرا دولت به‌‌‌خودی خود و از راه خود همانا تمامیت اخلاقی و تحقق آزادی است)).
بطور کلی، امروز، آزادی سیاسی رکن دمکراسی شناخته شده و پایمال کردن آزادیهای اساسی، که در قوانین اساسی، که آشکار به مردم داده شده، پایمال کردن اصل حاکمیت مردم و جنایتی علیه حاکمیت قانون و ملت بشمار می آید. در این آزادیهای تعریف شده قانونی همواره حد آزادی هر فرد را همانند دیگر افراد تعیین کرده است.
